Prolog

Łatwiej jest uciec;

Zastępując ten ból czymś nieczułym.

O wiele łatwiej jest odejść,

Niż stanąć samotnie, twarzą  w twarz z bólem.

Linkin Park - Easier To Run

Tak, tak, dobrze myślicie. Wracam, pełna nowej energii i weny na tę historię. Mam nadzieję, że choć nieliczne grono z was postanowi śledzić historię Giliany, Raidena, Maueen i Modreda. ;)

___________________________________

Maueen

Moje oczy natrafiły na blokadę; głęboka, nieprzenikniona brama, stworzona z ciemności, w której mój umysł odnajdywałł potwory ze snów. Modliłam się, bym oślepła, by stało się cokolwiek, co mogłoby odizolować mnie od sennej mary, jednak nie potrafiłam uciec przed własnymi myślami. Powtarzałam sobie, że to wszystko, co napawa mnie tak wielkim lękiem, uroiłam sobie w ciągu zaledwie kilku minut, lecz kiedy już zaczęłam wierzyć w własne słowa, dostrzegałam coś kątem oka i wszystko, na co tak długo pracowałam, odchodziło bezpowrotnie, zawierając we mnie kolejną porcję strachu.

Pragnęłam znów widzieć, znów odczuwać błogi spokój, wystukujący o moją czaszkę relaksujący rytm. Jedyne, czego chciałam, to poddać się mu i zasnąć, zapominając o strachu, lęku i przeciwieństwach.

Jednak los szykował dla mnie coś o wiele gorszego.

Kiedy zmorzyło mnie potworne uczucie zmęczenia, przez jedną, krótką chwilę łudziłam się, że nareszcie odpocznę od ciągłych ciarek na plecach. Było to tak naiwne, jak dziecko sądzące, iż gdy rodzice uspakajają je nadchodzącymi zakupami, mają na myśli również zabawkę dla niego.

Z ciemności wyłaniały się poszczególne obrazy, niczym w kalejdoskopie. Czasami nie zdążałam nawet zarejestrować, co dana fotografia symbolizuje, a zastępowała ją jakakolwiek inna. Pamiętam, że odnalazłam wśród nich ogień, dom ginący w połysku krwistoczerwonych ramion. Pochłaniały go tak długo, aż pojawił się kolejny slajd. Tym razem z wisiorkiem. Łańcuszek wisiał na porcelanowej szyi, częściowo zasłoniętej przez kruczoczarne kosmyki lekko falowanych włosów. Dopiero potem zdałam sobie sprawę, że obraz ukazuje mój wisior, który posiadałam od urodzenia. Nie pamiętałam rodziców, żadnej rodziny prócz mojego brata, a jednak zachowałam po nich tylko łańcuszek w kształcie misternie oplatającego się kółeczka z białą perłą, schowaną za srebrnymi wiciami. By ją dojrzeć, było się zmuszonym wytężyć wzrok.

Moja ówczesna rodzina zastępcza nawet go nie zauważała, chociaż było w tym także mojej winy; zawsze chowałam go pod bluzkę lub maskowałam przeróżnymi szalikami.

Jakaś część mnie pragnęła, by wisiorek pozostał czymś intymnym – wyłącznie dla mnie.

Znajome slajdy przewijały się z tymi całkowicie irracjonalnymi. Bo jak wytłumaczyć chłopaka stojącego na krańcu klifu, a następnie skaczącego do pokrytego pianą fal oceanu? Nie potrafiłam tego zrozumieć. Jak zaakceptować falujące rośliny, jakby nagle ożyły i przeobraziły się w myślące istoty czy jasnowłosego chłopaka stojącego w ogniu? Nie, to nie mogło być złudzenie optyczne. Stał pośrodku płomieni ze skamieniałą twarzą, niby marmurowy posąg. Patrząc na jej oblicze, nie potrafiłam sobie wyobrazić, by kiedykolwiek emocja zmieniła ułożenie oblicza chłopaka. W mojej pamięci już zawsze miał pozostać jako beznamiętny, bezuczuciowy posąg.

Nagle obrazy zatrzymały się, jaśniejąc krawędziami. Iście biała poświata rozciągała się coraz dalej i dalej. Skupiona na przypatrywaniu się slajdom, nie dostrzegłam czerwieniącego się wściekle dymu, który następnie jął pochłaniać beznamiętną twarz chłopaka. Płomienie trawiły obraz z każdej strony, a ja starałam się powstrzymać je siłą woli. Z jakiegoś powodu nie chciałam, by stało mu się coś złego. Niestety, ogień rozprzestrzeniał się tak szybko, jak ja wytężałam umysł, chcąc zaradzić katastrofie.

Chyba za bardzo się starałam, bo już po chwili usiadłam na łóżku, drżąc i walcząc o każdy oddech. Z każdym zaczerpnięciem powietrza czułam ucisk w gardle, jakbym zaraz miała wyzionąć ducha. Wtedy nie wiedziałam, że to dopiero początek.

Kiedy otworzyłam usta, wydarł się z nich tak potworny jazgot, iż sama zapragnęłam zakryć dłońmi uszy. Nie pozwalał mi na to jedynie wszechogarniający ból, palący i gotujący krew w żyłach. Czułam, jak moje ciało chce wypluć własne wnętrzności, jak pragnie pozbyć się krwi i reszty niepotrzebnych organów.

Machinalnie chwyciłam  w dłoń wisior z perłą, ściskając go tak mocno, że rękę zaplamiła mi krwistoczerwona ciecz. Nie zorientowałam się, kiedy ktoś wziął mnie w ramiona i zaczął uspokajać. Nie usłyszałam też cichej kołysanki, śpiewanej mi co noc, gdy dręczyły mnie koszmary.

Czułam tylko ból.

A było coraz gorzej.

Nie miałam pojęcia, że w tej samej chwili troje innych ludzi cierpi tak samo - wijąc się w własnym łóżku i walcząc o każdy oddech. Nie miałam pojęcia, że los zechce złączyć nasze drogi.

Na zawsze. 

_________________

Tak, dobrze sądzicie. Wracam z zaplanowaną fabułą, poprawionymi rozdziałami - a przynajmniej tak myślę - oraz nowymi pokładami energii, by rozwijać to, co zaczęłam. Znów jestem niewyobrażalnie zżyta z każdym z osobna. Z mój powrót odpowiada głównie moja przyjaciółka, jeśli mogę ją tak nazwać, Paulina. Znamy się wyłącznie z internetu i jednego spotkania na żywo, ale gdyby nie ona, władcy pozostaliby władcami niczego. Dlatego dziękuję ci, kochana. Jesteś wspaniała!

Zapraszam również do zapoznania się z nowym zwiastunem i zaktualizowanymi kartami postaci. Kocham was, mam nadzieję, że i tym razem pokochacie bohaterów i po prostu ze mną będziecie. 

Do zobaczenia niebawem!